Τρίτη 14 Δεκεμβρίου 2010

Εγώ και η θεία Δίκη! Δεν είναι θεία μου…


Κάνοντας παρέα με μένα, άρχισα να ανακαλύπτω τον εαυτό μου. Αν η λέξη «εαυτός» σημαίνει το σύνολο των ψυχικών δυνάμεων κι εμπεριέχει το εγώ και τη συνείδηση, θέλω να τον εξερευνήσω σε όλο του το μεγαλείο.
Να βρω τις αιτίες της συμπεριφοράς μου, να τις αναλύσω, να τις απομακρύνω –όπου μπορώ–, να τις αποκωδικοποιήσω. Το πιθανότερο είναι ότι δεν θα μου αρέσουν γιατί είμαι γεννημένη αντιρρησίας, Θεσσαλονικιά και Θρακο-Μανιάτισσα μαζί.
Να καταλήξω ότι δεν μπορώ να καταλήξω λογικό συμπέρασμα, ότι η ζωή κάνει κύκλους, ότι τίποτε δεν είναι τυχαίο και τα γεγονότα υποτάσσονται στο κάρμα ή στη νομοτέλεια του σύμπαντος.
Τώρα, πώς το σύμπαν μου, ενώ φαινόταν σκεπτόμενο και σοφιστικέ, με έμπλεξε με τη μάνα μου και προσπαθεί να με κάνει να τα βρω μαζί της, δεν το έχω αντιληφθεί επαρκώς.

Γιατί μου αρέσει να είμαι μαμά;

Μου αρέσει να είμαι μαμά, γιατί νιώθω έτσι πιο έξυπνη, πιο δασκάλα, πιο σοφιστικέ… Χώρια ότι η ιδιότητα της μαμάς με κάνει πιο αξιοσέβαστη και στους «απέξω»!
Παίζω με την κόρη μου. Της δίνω συμβουλές, της εξιστορώ τα «κατορθώματά» μου. Και διακρίνω στο βλέμμα της έναν απεριόριστο θαυμασμό – όλα τα παιδιά θαυμάζουν στην αρχή τους γονείς τους.

Εγώ, η φύση και η φυσική συγγένεια...

Τις στιγμές που νιώθω ένα με τη φύση, αισθάνομαι ευλογημένη, χαλαρώνω, χαίρομαι, δεν σκέφτομαι ποιο δέντρο ανήκει στην ίδια… κοινωνική τάξη με εμένα. Ποιο λουλούδι είναι πιο έξυπνο, ποιος αετός 'κερδίζει' περισσότερα; Τι επαγγέλεται* η… θάλασσα; Τι αστερισμός είναι ο… ουρανός; Πόσα σπίτια έχουν τα… αστέρια; Πόσες μέρες, ώρες και λεπτά είναι μεγαλύτερη ηλικιακά η παπαρούνα από τον… ηλιόσπορο;

Παρασκευή 10 Δεκεμβρίου 2010

Μη ζεις σαν νεκρός!

Παρ’ όλη την αποτυχημένη πορεία μου ως «άτυπη δασκάλα» της κόρης μου, εκείνη –ως μικρή–, με την άδολη αγάπη που έχουν τα παιδιά στους γονείς τους, με βομβάρδιζε με απορίες:
Μαμά, πώς πιστεύεις ότι πρέπει να ζει ένας άνθρωπος; Τι είναι σωστό να επιζητά κανείς από τη ζωή του;
Να έχει αρμονία, να ζει με ηρεμία και γαλήνη! της απάντησα με περισπούδαστο ύφος και κοιτάζοντας τριγύρω, μη τυχόν και είναι κανείς γνωστός και, ακούγοντάς με, μου πετούσε κανένα κασάτο γιαούρτι.
Η Χαρά, λοιπόν, σε αυτή την “πνευματική” δήλωση, μου αντέτεινε με φωνή που δεν επιδεχόταν άρνηση:
Μα, μαμά, έτσι ζει ένας νεκρός!...
Πέφτω ξερή. Σαν νεκρή.

Μυστήριο στο… μυστήριο!

Ενδεχομένως, το γεγονός ότι δεν κατάφερα να είμαι τόσο προσηλωμένη στο μυστήριο να οφείλεται και στο ότι καθυστέρησα κανένα μισάωρο περίπου να πάω στο γάμο μου, και ο δεσπότης τον έκανε λίγο… βιαστικά! Μυστήριο τι ακριβώς συνέβη στο… μυστήριο! Κράτησε περίπου δέκα λεπτά και, όπως φαίνεται, έχασα τα βασικά!
Μήπως ο δεσπότης δεν τα ανέφερε καν, και, στην πραγματικότητα, δεν δεσμεύτηκα, μια και δεν τα άκουσα;…

Μια από τις αγαπημένες μου φράσεις είναι και η εξής: «Τίποτα δεν είναι αυτονόητο». Ας τα έλεγε ο χριστιανός, λοιπόν, ας μου τα ψιθύριζε μυστικά στο αυτί, δεν μ’ έβλεπε που ήμουν στον κόσμο μου; Ο δεσπότης είχε περισσότερη πείρα από τη ζωή απ’ ό,τι εγώ, μπορούσε να κρίνει ανθρώπους, να ψυχανεμιστεί ότι δεν το έχω με τον γάμο!

Ας μου τα έδινε γραπτά ο χριστιανός!